Kıskançlığın Doğumu
Yıllar önce eşimle evlenme planları yaparken şunu söylemiştim: “sakın kıskanma ve kıskanılmayı bekleme, gün olur devran dönerse, inan önce benden duyarsın, lütfen nahoş takipler, sözler, imalar olmasın hayatımızda”.
Gördüm ki Özgür’ ün nüvesinde hakimiyet kurmaya dair ego yokmuş zaten ve on beş yıl içinde özenle inşa ettiğimiz dünyamızı, anlamsızlıklara yer bırakmayacak kadar paylaştıklarımızla dolduruvermişiz.
Ama bugün hayatımda ilk defa kıskanıyorum ve çıta o kadar farklı bir evrende ki bırakın üzerinden atlamayı, yaklaşmam dahi mümkün gözükmüyor.
Ben umutsuzca ve de en çok bir anne kediyi kıskanıyorum, onun becerebildiklerini Osman’a verebilmeyi istiyorum.
Egonun Yıkımı
Ailemin evinde ben dünyaya gelmeden önce de kediler varmış, annem ve babamla ilk defa hastanede görüşmüşsek eğer, eve gelir gelmez de Arap karşılamış beni. Hatırladığım "normal"imde sadece insanlar olmadı hiç, patili kardeşler zamanla patili çocuklara dönüştü ve bu yüzden de ukalaca "uzman" zannettim kendimi.
Taaa ki dört günlük annesiz bir yavruyla baş başa kalana değin.
Osman ortalamadan az yiyor, gün itibariyle iki saatten üç saate çıkması gereken beslenme aralıkları, bizim için hayalden ibaret. En az iki yüz eli gram olması beklenirken epey altında. Hareketli, heyecanlı, sevgi dolu ama poposunda pişik var, çünkü annesi gibi temizleyemiyorum. Yumuşacık pamukla bile silsem tahriş ediyorum, silmezsem zaten kızarıyor, kremlerden destek alıp, talk pudrası ile idare ediyorum. Ağladığında susturamıyorum, çok sevsem bağırsakları bozuluyor, az sevsem yalnız hissediyor. Vücut sıcaklığını termofor ile korumaya çalışırken, yanına koyduğum Yumoş ayıcıkla avutmaya uğraşıyorum. Kısacası bir anne kediye yaklaşabilmek için tüm imkanları kullansam dahi yetemiyorum…
Gerçekle Yüzleşme
Yani, hepimizin yetkinlikleri “ayrı” ve doğru pozisyonda, doğru motivasyonla “hayati”.
Bu gerçeği görmezden gelmek ise, bir lider için dönemin en büyük hatası…
Comments