Bere, eldiven, maske, geri dönüşümlü alışveriş torbası,
kış da olsa her an gerekebilecek numaralı güneş gözlüğü,
cep telefonu, anahtarlık, cüzdan ve bir sürü buruşturulup tıkılmış fiş,
yaşlanmış ruhumun küçük not defteri ve kenarına takılmış kalemi,
utanarak itiraf ediyorum ki paket, paketin yedeği ve çakmakla çakmağın yedeği,
alerjimi tetiklemeyen ıslak mendil ile renksiz dudak nemlendiricisi,
baş ağrısı, mide yanması için ilaçlar, tarak ve bir usb bellek…
Tüm bunlar sürekli yanımda taşıdığım kol çantamın sıkıcı yükleri, omuz ağrımın sıradan failleri…
Daha içinde bilgisayarımın, şarj ve faresinin, son okuduğum kitabın ve post-it’lerin, renk renk kalemlerin, iki kahve termosunun, az kokulu el dezenfektanının başrolü oynadığı sırt çantamı boşaltamadım bile… Diyelim ki bunlar da sırt ağrımın görünen nedenleri…
Peki ya kalp ağrımın sebepleri?
Aktif bir oyuncusu olduğum, tüm karmaşasına rağmen iyiyi kötüden ayırmaya çabaladığım, müşterilerimin yüzlerini, sözlerini özenle seslendirdiğim dijital medyaya yüklediklerim…
“Rus halkı gerçekleri bilmiyor, bilenler de bilmezlikten geliyor” diye isyan ederken tüm sosyal mecraların ve pek çok yayın kuruluşunun Rusya erişimlerini sonlandırması…
Mariupol şehrindeki Türk vatandaşlarının da sığındığı Kanuni Sultan Süleyman Camisi'nin bombalandığına dair asılsız haberlerin fütursuzca yayılması…
Paha biçilmez bir entelektüel sermayenin, tarifsiz zarafetteki sanat eserlerinin ve hatta adları tarihe kazınan sanatçıların tüm algoritmalardan silinme çabası…
Mimari değerlerini pamuklara sararak bombalara karşı korumaya çalışan Ukrayna halkının, molotof kokteyli hazırlama videolarının viral olabilmesi…
Sesini duyurma derdiyle bağlanan ve patlamaların ortasında mahsur kaldığını anlatan çocuğa “ama ışıklarını aç ki seni daha net görebilelim” diyen YouTuber’ın yolunu kaybetmiş vicdanı…
“Gülşen’in şarkısını bilmem ama fotoğrafları çizgiyi çok aştı, aslında klip de basına sızdırılmıştı” diyerek gündem belirleyenlerin, imam nikâhı kıymak için artık resmi nikâha ihtiyaç duyulmamasından hiç rahatsız olmamaları…
ve daha niceleri…
kalp ağrımın yargılanma ihtimali olmayan suçluları…
Gittikçe ağırlaşan bavullarımız artık dijitalde dahi kıpırdamamıza izin vermiyor.
Tüketicisi olduğumuz bu dünyada doğruyu üretebileceğimiz alanlar hızla daralıyor…
Yok vazgeçeceğimden değil de naif bir meraktan soruyorum aslında.
Ne zaman aynı yemeği farklı tabaktan yemek bizi sıkacak acaba?
Comments